آموختهام که خود، معمار زندگی خویش، خالق شگفتی، و عامل تلخ کامی خویشتنم…
حال که خود، معمار زندگی خویشتنیم، شکستهایمان را گردن کسی نیندازیم.
فلسفه این است:
همان بدروی که کِشتهای.
پس ای مهربانم…!
ناگفته پیداست…
چیزی را مییابیم که انتظارش را داریم، و چیزی را به دست میآوریم که تقاضا میکنیم.
تعجب نکنید: ارزش انسان در چیزی که به دست میآورد نیست، بلکه ارزش انسان در چیزی است که مشتاق آن است!
یاد بگیریم...اگر جایی در زندگی مان کم آوردیم،
اگر سختی ها ما را مچاله کرد،
برای داشته های کوچکمان ،حتی همان نفس کشیدن ها "شکر پیشه کنیم".
چرا که در این دنیای وسیع ، کسانی زندگی میکنند که داشته های هرچند کوچک ما برایشان یک آرزوست...
بهش گفتم: امام زمان (عج) رو دوست داری؟
هرگز به خاطر از دست دادن چیزی در زندگی غمگین نباش
چرا که وقتی برگی از درخت می افتد ، برگی جدید آماده جایگزین شدن خواهد بود . . .